دست نوشته های یک فیزیکی

«من همیشه سر درک مفهوم زمان مشکل داشتم.بعضی وقتا با فکر کردن به زمان تا سر حد دیوانه شدن هم پیش می رفتم.با تفکر عمیق در باره ی زمان نظم ضربان قلبم به هم میریزه و سرم سنگین میشه و گوشام صدا میکنه.»

هر روز صبح از خواب بیدار میشم.صبحونه میخورم و لباس میپوشم.

می رم کنار خیابون می ایستم تا اون مینیبوس قرمزه که دوتا قلب زرد دو طرف شیشه جلوشه بیاد و من سوار شم.

سوار می شم و به اون راننده ی چاق و کچل و بد اخلاق سلام می کنم.دو تا خانم و ۱۲ تا آقا می بینم و بهشون سلام می کنم.اونایی که بیدارن بهم نگاه میکنن و یه نفر از آقایون جواب سلامم رو میده.

سعی میکنم بخوابم داخل مینیبوس ولی تا خوابم ببره رسیدیم شرکت.

پیاده میشم کارت میزنم و میرم توی رخت کن لباس عوض میکنم.

سر کار معمولا یک سری کار کاملا تکراری انجام میدم.مثلا تا آخر وقت خشک کن 200 تا لباسشویی رو تست می کنم.

ساعت ۷ شب که میشه دوباره سوار همون مینیبوس قرمزه میشم و میام خونه.

از بس خسته ام هیچ کاری نمی تونم بکنم.

یکی دو ساعت استراحت می کنم و نماز میخونم و شام میخورم و یه کم تلویزیون می بینم و حدود ساعت ۱۲ میخوابم تا فردا صبح دوباره روز از نو و روزی از نو. 

همه چیز کاملا تکراری شده.روز هام مثل هم شدن و هیچ تغییر و تحولی وجود نداره.هیچ چیز عوض نمیشه به جز موقعیت طلوع و غروب و ارتفاع خورشید و دمای هوا و میزان آلودگی و یه چیز دیگه . . . تعداد موهای سفید روی سرم.

هر روز دارم پیر تر می شم.به طور کاملا دقیق از ۲۵ سالگی به بعد روند پیر شدنم رو احساس میکنم.پوستم، موهام ، عضلاتم و ... قلبم! هر روز دارن پیر تر می شن.و هیچ پیشرفتی نمیکنم.

حتی یک قدم هم رو به جلو بر نمیدارم.

عمرم داره تموم میشه.به هیچ کدوم از آرزو هام نرسیدم.و هیچ موفقیتی توی زندگیم کسب نکردم.

هنوز حالم گذشته نشده دارم حسرتش رو میخورم.

.زمان عبارت است از آنات متتالی و متداوم که فصل  ندارد و قابل تقسیم نیست! . . .

می گفتند نباید بروی.اشتباه می کنی که می روی.

می گفتند نباید به یک کشور دیگر توهین کنید.اگر هم میروید باید بایستید و شادی کنید.نگویید مرگ بر امریکا و مرگ بر اسرائیل.

می گفتند همین امثال شما هستند که آب در آسیاب این آخوندها می ریزند. وقتی تو می روی داری مهر تایید میزنی بر دزدی های این ها.وقتی تو می روی یعنی تو راضی هستی هر غلطی خواستند بکنند.

می گفتند این ها مغز تو را شستو شو داده اند.تو واقعیت ها را نمی فهمی.

از مدیر و مهندس بگیر تا سرپرست و کارگر همه می گفتند نرو.

اما من رفتم.با تمام توانم رفتم .من با تمام اعتقداتم رفتم.من با تمام باور هایم رفتم.

من به خاطر دینم رفتم.

من رفتم و مرگ بر امریکا هم گفتم.من رفتم تا بگویم مبارزه با استکبار تعطیل پذیر نیست.

رفتم تا بگویم کشورم را دوست دارم .رهبرم را دوست دارم.دینم را دوست دارم.

من رفتم تا بگویم از آنهایی نیستم که به خاطر یک روز تعطیل در خانه ماندن هزار بهانه می آورند و به خاطر تنبلی آسمان و ریسمان می بافند.

من رفتم تا بگویم هر چه می خواهند بگویند من تا آخرش ایستاده ام.

من رفتم و همه آمده بودند.همه‌ی آنهایی که باید می‌آمدند آمده بودند.

حرکت بومرنگ بر خلاف این که شاید ساده به نظر برسد از ترکیب چند قانون فیزیک تبعیت می کند.شاید چون در محدوده ی فیزیک کلاسیک قرار میگیرد ساده به نظر برسد.ولی فرمول بندی و تحلیل کامل حرکت آن کار بسیار مشکلی خواهد بود.به خصوص این که حرکت در هوا صورت گرفته و از قوانین آیرودینامیک نیز تبعیت میکند.

اما از یک نگاه ساده و دید کلی و بدون فرمول های پیچیده و تو در تو می توان آن را توضیح داد.

زمانی بر این باور بودم که حتی اشیا و جمادات هم ذی شعور هستند.

اما حالا گیر کرده ام میان مشتی انسان بی شعور.افرادی حتی از جمادات هم پست تر و فرومایه ترند.

آنقدر چشمانشان را بر روی حقایق بسته اند که دارند در خواب جهالت هایشان غرق می شوند.

آنقدر به ندیدن خو گرفته اند که بصیرت را جاهلانه و اندیشمند را ابله می خوانند!

خدایا نمی خواهم نا شکری کنم، قطعا گناه بزرگی کرده ام که گرفتار این جماعتم ساخته ای، اما . . . تا همرنگ بدرنگی هایشان نشده ام ، نجاتم بده .

خدایا اگر سرنوشت من همین است که با این ها صبح هایم را به شب برسانم، لااقل آنقدر شعور به من بده تا این بی شعور ها را نادیده بگیرم.

آمین.

«برخلاف درهم تنیدگی کوانتومی معمول، که شامل دو ذره در جایگاه های متفاوت می باشد، تک ذره در هم تنیده دارای تابع موجی است که در فاصله زیادی پخش شده است، اما به هیچ وجه در بیش از یک مکان وجود ندارد.  به دیگر سخن، تک ذره درهم تنیده تنها می تواند در زمانی مشخص در یک مکان باشد، اما قابلیت قرارگیری در فاصله ای بسیار وسیع را دارد. هنگام اندازه گیری ذره، تابع موجش بطور آنی در یک مکان ثابت فرو می ریزد.»

امروز به طور اتفاقی وارد سایتی شدم که این مطالب را نوشته بود.

ذره . . . کوانتوم . . . تنیدگی . . . تابع موج . . . اندازه گیری . . .

ناگهان حس عجیبی بهم دست داد.

ذهنم به طور ناخودآگاه شروع به مرور کردن یک چیزهایی کرد.بدون اینکه خودم بخواهم خاطرات، تصاویر، صداها، نوشته ها،مفاهیم و احساساتی را مرور کردم.

نمیدانم دقیقا چه اتفاقی افتاد ولی نگرانی و نا آرامی وجودم را پر کرد.

دریای ذهنم که مدت زیادی برای آرام کردنش زحمت کشیده بودم دوباره داشت متلاطم می شد.

اژدهای نا آرامی هایم که با دردسر های زیادی خفته بود داشت بیدار می شد.

ضربان قلبم دوباره داشت به هم می ریخت.

از جلوی لپتاپ بلند شدم و وسط اتاق دراز کشیدم و چشمانم را بستم.

نفس عمیقی کشیدم و بلند شدم داخل اتاق مقداری قدم زدم.

به چیزهای دیگر فکر کردم.. . . به جارو ۸۶۵۰ . . . . به آون تستر ۱۹۵۰ . . . به جارو های خندان. . . حقوقم که بقیه اش را کی می دهند. . . .

خلاصه فراموش کردم دوباره هر آنچه بود را.

لذت دانستن ارزانی آن هایی که دردسر هایش را به جان می خرند.

من همین کارگر جاهل از همه جا بی خبر بمانم راحت ترم.

برای من همین بس که حداکثر تلاش کنم به یک لیسانس مخابرات(همکارم) بفهمانم وزن با جرم فرق دارد.

علمی ترین و پیچیده ترین حرف هایی که می زنم درباره ی این باشد که عدد روی این دستگاه ۱۹/۵۰ کیلو پاسکال است یعنی ۱۹۵۰۰ و نه ۱۹۵۰.

بگذار دانشمندان به علمشان برسند و ما کارگر ها هم به کارمان.

آرامشی که در ندانستن هست با لذت دانستن قابل مقایسه نیست.

نمی دونم چرا وزرای ارشادمون همیشه یه حالیند؟!
هیچ وقت یادم نمیاد یه وزیر ارشاد درست و حسابی داشته باشیم.
دوره ی خاتمی که خب تکلیف معلوم بود ، زمان احمدی نژاد هم فرهنگ وزیر ارشاد بیشتر به بی فرهنگی تمایل داشت.یادم میاد من می گفتم ما با وزارت ارشاد مشکلی نداریم فقط این پسوند «اسلامی»  رو از آخرش حذف کنید بعد هر غلطی که خواستید بکنید.اقلا به اسم اسلام تموم نشه.
این دوره هم . . . .
بهتره ادامه مطلب رو بخمونید:

بغض سنگینی گلویم را گرفته است.

بد جور دلم هوای گریه کرده.

فریاد هایی در سینه ام نهفته.

امشب مادرم که حرف می زد صدای تپش های قلبم را می شنیدم.

اشک هایش نزدیک بود جان از تنم بگیرد.

می خواهم بنشینم یک جایی زارزار گریه کنم.

بلند بلند داد بزنم.

دیگر توان شنیدن بعضی حرف های این مردمان را ندارم.

دلم هوای «فقط برای خدا» کرده.در میان این انسان ها که «کمی برای خدا» هم در مرامشان نیست.

می خواهم بروم برسر مزار یک شهید.یک شهید گمنام.

فارغ از هر آنچه این مرد نما های نامرد در باره‌ی‌شان می گویند.

به دور از سنگینی هوای این هوس های حیوانی.

گوشه ای تنها به دور از خودم.

خودم که پُرم از فریاد و خشم و غم.

و فقط برای مظلومیتش گریه کنم

و برای مادرش .

و برای این مادر ها. . .

ای کاش می توانستم همه چیز را بنویسم.

آه که چقدر کوچک است این فضا برای تصویر نا آرامی هایم. . .

من می خواهم از دیدگاهی متفاوت از آنچه معمولا در مقاله ها و سایت های تحلیلی خبری خواهید خواند پیامد پایان مذاکرات را بررسی کنم.دیدگاهی سوای از مفاد و نوع توافق صورت گرفته.

روزهای زیادی بود که همه ی بخش های اقتصادی کشور در انتظار مشخص شدن نتیجه ی این مذاکرات بود.

می توانم به راحتی از این جملات استفاده کنم که:

به غیر از صنایع غذایی، تمام صنایع کشور در رکود بود.اقتصاد ایران در کما بود و هیچ گونه نشانه ای از حیات در آن دیده نمی شد.همه چیز در حالت انتظار متوقف شده بود.تمام خریدار ها منتظر مشخص شدن نتیجه بوده و از خرید امتناع می ورزیدند.فروشندگان نیز دست به معامله نمی زدند. شرکت های تولیدی یکی پس از دیگری در حال تعطیل شدن بودند.در شهرک های صنعتی هزاران نفر بیکار شدند.بسیاری از کارخانه ها بخش عظیمی از نیروی انسانی خود را به حالت تعلیق در آورده بودند.

چنین وضعیتی شاید برای چند ماه تاثیر آشکاری بر معیشت مردم نداشته باشد اما اگر ادامه پیدا کند فاجعه خواهد آفرید.

به همین خاطر لحظه شماری می کردم برای پایان مذاکرات.بیشتر از این که به توافق و یا عدم توافق اهمیت بدهم این که چه زمانی مذاکرات تمام می شود برایم مهم بود.درک اهمیت این موضوع برای همه ممکن نبود.چون آن ها هر روز خبر تعطیلی یکی از شرکت های تولیدی بزرگ را نمی شنیدند.مردم فقط از قیمت طلا و دلار و خودرو خبر داشتند.موضوع چیزی بود که هنوز رسانه ها به آن دامن نزده بودند.یک دومینو که تازه شروع شده بود.اما امیدوارم که  امروز تمام شده باشد، دیگر ادامه پیدا نکند و اوضاع به حالت عادی خود باز گردد.

به تازگی در مفهوم کلمه ی کار گر خیلی دقیق و عمیق تر شده ام.آخر هرچه نباشد من هم یک کارگر هستم.

قبلا فکر می کردم کارگر به کسی می‌گویند که کار می کند و احتمالا  کارش هم کار دفتری نیست.یک مفهوم ابتدایی و تصویری انتزاعی مانند همانچیزی که عموما به واسطه ی رادیو تلویزیون و کتاب ها در ذهن ها وجود دارد.

اما هر چه پیش تر می‌روم