دست نوشته های یک فیزیکی

ادب...پس قطعه گمشده پاذل اینه

نمیتونید بگید همه دانش‌آموزا بی ادبن... دانش‌آموزای مودب زیادی هم هستن که باز چیزی یاد نمیگیرن! من خودم چند تا از دلایلشو پیدا کردم!!
۱. عوض شدن کتابا : حجم درسا و سختی مطالب زیاد شده. مناسب سن و فهم دانش‌آموز نیستن. چیزایی که تو دبیرستان میخوندیم و به دردمون هم نخوردن حالا دارن تو دبستان آموزش میدن!!
۲. علم معلم: با عرض معذرت از شما البته، ولی میتونم بگم اکثر معلما دیگه سوادشون کفاف درس دادن رو نمیده. بعضیاشون سواد مطالب جدید رو ندارن و بعضیاشون کلا خیلی داغونن!! من خودم به خاطر خواهر کوچیکم زیاد رفتم سراغ معلماش. یکی از معلماش که یه جمله توی دفتر خواهرم نوشته بود که غلط املایی داشت!! مامانم نذاشت غلط‌شو بگیرم!! چندتا دیگه از معلما هم مطالب اشتباه رو به بچه‌ها یاد میدادن! که من رفتم با صد تا دلیل و برهان و اثبات و... گفتم بابا، شما دارید اشتباه میکنید!! خیلیاشونم اگه سواد هم داشته باشن قدرت بیان ندارن! اینو خودم سالها تو مدرسه و دانشگاه باهاش سر و کار داشتم....
۳. وابسته کردن دانش آموز به خونواده: نمیدونم ایده کی بود که خونواده رو قاطی آموزشای بچه‌ها کنن. شاید به نظر ایده بدی نبوده ولی الان چنان شور شده که بچه هیچ کاری رو نمیتونه خودش انجام بده! ما کلاس دوم و سوم دیگه خودمون بلد بودیم روزنامه دیواری درست کنیم، خواهر من کلاس پنجم هنوز میومد دست به دامن من میشد!! تازه این یه مثال کوچیکه! بچه‌ها به بدترین شکل ممکن وابسته بار اومدن.
۴. عدم امید به آینده: این بیشتر مال بچه‌های مقاطع دبیرستانه... ولی باورتون نمیشه اگه بگم خواهر من کلاس سوم دبستان برگشت گفت درس بخونم که چی بشه،؟ آبجی که مهندسه الان به چی رسیده؟ که من بخوام درس بخونم!!
۵. تبلت و گوشی‌های هوشمند: زمان ما این همه امکانات سرگرمی نبود. مینشستیم یه گوشه درسمونو میخوندیم! ولی الان فرصتی نمیمونه برا بچه! مخصوصا با این جو هایی که یهو تو فضای مجازی مد میشه!
۶. تغییر ارزش‌ها: ما میگفتیم واو فلانی دکتره، مهندسه! ایول دمش گرم! حالا خود ما، زیر گوش بچه‌هامون میگیم فلانی پولداره ایول دمش گرم!

ببخشید پر حرفی کردم :)

به نظرم "ادب" خیلی قشنگه...
همیشه آدمای مودب تو ذهن آدما می مونند...
دارم تمرین می کنم که "ادب" اصیل و واقعی داشته باشم...
البته پدر و مادر ماها هم از ادب نسل ما که معلم های الان باشیم راضی نیستند... همیشه میگن ما بچه بودیم اینطور ... ما بچه بودیم اونطور...
ولی گاهی حس می کنم اونا اسم "سختگیری و تعصب" رو "ادب" گذاشتند... ولی خب توی بعضی از چیزا هم واقعا ادب داشتند... دیروز وقتی میخواستم بشینم روی پله های پل خواجو، متوجه شدم آقایی مسن پشت سر من روی پله ی بالاتر نشستند و "ببخشید" گفتم و نشستم... همینطوری مات و مبهوت نگام کرد... جوابی نداد... ولی خوشحال بودم که گفتم، بدون تاثیر از محیط و آدما... "ادب" خیلی قشنگه...
ادب...
شجاعت...
البته شاید رفتم توی فاز دیگه ای غیر پست شما ... ولی خب اینو دستام تایپ کرد.