جزو افرادی بودم که در دوران ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد طی یک نامه ی چند صفحه ای به شخص رئیس جمهور، ضرورت تسریع در پروژه شبکه ملی ارتباطات رو تبیین و تشریح کردم.(البته اون موقع بهش میگفتن «اینترنت ملی») آقای احمدی نژاد هم دستوری مبنی بر از سر گیری پروژه (با ضمیمه ی نامه ی بنده) به وزیر ارتباطات وقت نوشت.
وقتی نامه ای از دفتر رئیس جمهور دریافت کردم که شامل پاسخ به نامه ی خودم و همچنین متن دستور رئیس جمهور بود اینقدر حس خوبی داشتم که می خواستم پرواز کنم.
هر چند این پروژه طی سالیان سال ، فراز و نشیب های زیادی داشت و در هر زمانی بلایی به سرش اومد و خیلی ها از عملی شدنش نا امید بودن و بعضی ها به اجرا شدنش معترض بودن ، ولی من لحظه شماری می کردم برای روزی که اینترنت جهانی قطع بشه و ببینم این شبکه ملی ارتباطات چقدر کارامده.
فکر کنم تنها فردی بودم تو ایران که وقتی اینترنت قطع شد خوشحال شدم.
حس خوبی داشتم از اینکه آخرش این پروژه به ثمر نشسته.
شاید برای بعضی ها قابل درک نباشه ولی حس غرور داشتم و استقلال.
حسم مثل حس یک نوجوان بود که برای اولین بار از پر مادرش مستقل زندگی کنه و در این کار موفق باشه.
اما از شما چه پنهون دیگه دارم کلافه میشم. اینترنت که قطعه خیلی از کارام فلج شده . توی خیلی چیزا در موندم و خیلی از برنامه هام عقب افتاده. کاش زودتر وصلش کنن.
میگن بعضی جاها وصله ولی از ما که هنوز وصل نشده.
- چهارشنبه ۶ آذر ۹۸
