از آنجایی که پدر و مادرم در کار خیر دست دارند و در محله کمک های مردمی را جمع می کنند و به دست نیازمندان می رسانند ، من هم کم و بیش با مشکلات غیر قابل تحمل و درد و رنج عظیم نیازمندان آشنایی دارم. چیزهایی می شنوم و می بینم که شاید بعضی ها حتی در تخیلشان هم نمی توانند متصور شوند.
اینکه کسی بگوید آرزوی من این است که یک بار پابوس حضرت رضا(علیه السلام) بروم . انسان را متاثر می کند ولی خیلی عجیب نیست.
یا مثلا کودکی بگوید آرزو دارم اتاق خواب برای خودم داشته باشم. یا مثلا فلان لباس را بپوشم.
این ها همه آرزوهای کوچک و بزرگی است که در بین مردم نیازمند و کم درآمد ممکن است وجود داشته داشته باشد.
مثلا شخصی هست که شوهر ندارد. دختر عقدی دارد که منتظر جهیزیه است. با خیاطی کردن مخارج خانه را تهیه می کرده که اخیرا مبتلا به بیماری سرطان شده. نه تنها دیگر نمی تواند کار بکند بلکه برای شیمی درمانی هم پولی ندارد و ......
من گوشم به این ماجراهای دلخراش و گریه آور و آرزوهای کوچک برآورده نشده آشناست.
اما امشب در تلویزیون چیزهایی شنیدم که حتی فکر هم نمی کردم در جامعه ای که در آن زندگی می کنم کسانی وجود داشته باشند که این ها برایشان آرزو باشد.
می گفت کودکی دیدم آرزو داشت مداد رنگی داشته باشد و با آن نقاشی بکشد.
می گفت کودکی دیدم آرزو داشت یک وعده غذای گرم بخورد.
با دانستن چنین چیزهایی چگونه میتوانم شب ها بخوابم؟؟؟
آیا مسئولین این ممکلت به چیزی به نام قیامت اعتقاد دارند؟؟ انسانیت .....؟؟؟ نوع دوستی .....؟؟؟ آیا این مفاهیم هنوز در بین مردم و مخصوصا مسئولین شناخته شده است؟؟؟
خدا به ما رحم کند که در شهری که زندگی میکنیم چنین افرادی وجود دارند و ما بی تفاوتیم ......
این مسئولین روز حساب چه جوابی می توانند بدهند؟؟
خدا به ما رحم کند......
- جمعه ۷ دی ۹۷
